محسن بسطامی

خاطره ای خواندنی -راوی برادر شهید آقای محمد مهدی بسطامی:

بزرگترین اتاقی که خانه ما داشت مخصوص حسينيه خانم ها شد. ولی روضه مردانه پایين تر از خانه ما برگزار می شد و مردان باید می رفتند و می آمدند. در محرم 1380 در روز پنجم پدرم بعد از این که از روضه برگشت خوابی دید که منجر به ساخت مسجد و این حسينيه به نام شهيد شد. ما سرکار که می رفتیم معمولا ساعت 2 که از سرکار برمی گشتیم بعد از استراحتی کوتاه و صرف ناهار حدود ساعت 4-3:30 دست بوسی پدر و والده می رفتيم. آنروز که روز پنجم محرم بود و براي روضه فردا هماهنگی شده بود و مراسمی به نام علم بندان وجود داشت. تصميم بر این شده بود که من شيرینی بخرم و براي مجلس بانوان ببرم. ابوي بعد از روضه سيد الشهدا که براي یک چرتی به منزل رفته بود چرتی ایشان را می برد و در خواب می بيند که منزل پر شده از افراد زیادي که به این روضه آمده اند و همان منبر چوبی را که خانم ها در آن اتاق بزرگ استفاده می کردند خود سيد الشهدا آمده و روضه می خواند و از ابوي مسرانه می خواهند که چرا مردانه راه نمی اندازید؟ پدر شهيد در همان حالت به آقا امام حسين (علیه السلام) می فرمایدکه در واقع من امکاناتی ندارم و ما از آبادي دور هستيم و آقایان (اینجا) نمی آیند و فقط مجلس خانم ها را داریم. همسایه ما مينی بوس داشت و آقا امام حسين تاکید می کنند و می فرمایندکه چرا آقاي فلانی که در جوار شماست از مينی بوس ایشان استفاده نمی کنيد تا مردانه راه بيندازید؟ و قبل از این که از منزل خارج شوند آقا امام حسين به پدر شهيد این خطاب را می کنندکه شما روضه را برقرار کنيد، اگر خودم نيایم حتما حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) خواهند آمد، شما مطمئن باشيد. در همين احوالات می گفت مهمان زیادي به خانه آمد و در آن اتاقی که نشسته بودند من سادات زیادي را از اهالی رویان که می شناختم دیدم .جلوي منبر آقا امام حسين نشسته بودند و خود آقا بر منبر بودند و من افراد زیادي را هدایت کردم تا به اتاق بروند ولی نمی توانستم همه را به داخل اتاق بفرستم. قدرتی بدنی من اجازه نمی داد. در این فکر بودم که چرا من براي این جمعيت تدارک ندیدم که حالا که روزه برقرار شده با چيزي از آن ها پذیرایی کنم که من در عالم واقعیت با جعبه شیرینی وارد اتاق شدم. و پدر بیدار شد و وقتی مرا می بيند شروع به گریه می کند که ما نتوانستيم ایشان را آرام کنيم. خيلی گریه کردند. آن سال محرم تمام شد . چهل و هشتم هم گذشت و ایشان در هر مجلس و محفلی گریه می کردند و واقعا بسيار محزون بودند تا اینکه بار دیگر خوابی دیدند که آقا براي بار دوم تشریف آوردند و با اسکورت آمدند. افرادي بشکل درجه دار ارتش اطرافش ایستاده بودند، وارد منزل شدند و گفتند چرا روضه را اجرا نکردید و درخواست ما چه شد؟

این شد که بعد از چهل و هشتم ایشان مصّر شدند که حياط خلوت را که زمينی حدود 80-70 متر بود را خودشان شروع به ساخت کردند و حسينيه ای شد به نام شهيد محسن بسطامی، به دليل خوابی که دیده بودند قسمتی از آن بنام مسجد امام حسين براي اقامه نماز شد و تا آخرین لحظه عمرشان سفارش می کردند که چراغ این بنا را روشن نگه داریم.

بعد از این خواب تصمیم جدي گرفت که در همين اتاق و همين خانه که هنوز حسينيه نشده بود و اصطلاحاً منبرخانه خانم ها بود یک روضه مردانه اجرا کنيم. پس از آن این موضوع را به گوش روحانيان ، بزرگان و سادات رویان رساندند و همه دعوت را اجابت کردند و به همان شکلی که امام حسين گفته بود ما با همان مينی بوس افراد را از پایين آبادي به مجلس آوردیم و نکته اي که هر وقت یادآوري می شد و پدر شهيد مجدداً گریه می کرد این بود که همان صحنه و همان افراد و همان سادات پاي منبر نشستند که در خواب دیده بود.

------------------------------------------------------------------------------------------

به نقل از آقای : محمد حسین دیانتی خواه شاگرد شهید محسن بسطامی

شهید محسن بسطامی قبل از شهادت معلّم من بودند در مدرسه ابتدایی امام زمان (عج)رویان.

روزی که می خواستند اعزام به جبهه شوند کلاس ما در نوبت عصر تمام شده بود. آقای صالح فر وارد کلاس شدند و همزمان آقای بسطامی رو به بچّه های کلاس کردند و گفتند : بچّه ها من دارم میرم جبهه برای جنگیدن با دشمنان اسلام.از فردا آقای« صالح فر» به جای من میاد کلاس و به شما درس میده.بچّه ها خوب حواستون رو جمع کنید و درس بخوانید.

ما بچه ها اگرچه درک بالایی از این موضوع نداشتیم امّا همان لحظه انگار حجم دلتنگی زیادی روی شانه هایمان نشست. ناخودآگاه سرهامان را پایین انداختیم ودلمان میخواست بگوییم اگر می شود نرو. بمان. بمان و به ما درس دلدادگی ، گذشت ، و فداکاری بیاموز. او رفت و اینبار معنای عشق را با رفتنش برایمان تا ابد به یادگار گذاشت.مدتی طول نکشید که پیکر مطهرش را آوردند مدرسه.

و در صحن حیاط گذاشتند ما بچه های کلاس همگی دور آقا معلم نشستیم و با همان حال و هوای کودکانه در غم فراقش زار زار گریه کردیم.