حمید صادقی

برای اولین بار با واسطه‌گری شهید محمد لطفی در سن ۱۵ سالگی عازم جبهه شدم سفری که در نهایت منجر به عملیات والفجر ۸ با رمز یا زهرا بر روی رود اروند در شلمچه گردید و بسیاری از عزیزان را در آغوش خود کشید. چندی قبل از این اعزام با شهید حمید صادقی آشنا شده بودم چنانچه توصیف ایشان را بخواهم به طور مجمل بیان کنم می‌توان گفت که نامی با مسما داشت و در گفتار و کردار براستی صادق بود و هدف و عملش یکی بود و تکیه کلام او صداقت بود. در تاریخ ۱۴ دی ۶۴ جمعی گردان کربلا عازم جبهه شدیم شب اول را در مسجد جامع سمنان گذراندیم شب دوم را در پادگان امام حسن تهران. شب هنگام متوجه شدیم حمید از پادگان خارج شده. نمی‌دانستیم کجا و برای چه کاری رفته. روز بعد از راه آهن تهران عازم اهواز شدیم. چشمان من هنوز به دنبال دیدار حمید عزیز بود به ناگاه متوجه توقف قطار در ایستگاه قم شدیم و چند لحظه پس از توقف سر و صدای خاصی در واگن پیچید. حمید را دیدیم که با خرید جانماز و مهر و تسبیح و عطر از ایستگاه قم سوار قطار شده بود.

نصیب من یک جانماز و مهر بود که هنوز پس از ۱۷ سال آن را به یادگار نگه داشته‌ام آن زمان بود که متوجه شدم او به عشق زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها شب قبل عازم قم شده است من که طالب علم و در جمع طلاب بودم چنین شوق و اشتیاقی در خود سراغ نداشتم اما عشقی که حمید بر سر داشت چیز دیگری بود او در روی زمین سیر نمی‌کرد بلکه در ملکوت بود. پس از تقسیم نیروها در اهواز حمید به گروهان واحد ۱۰۶ توپخانه و من واحد ۱۲۲ توپخانه منتقل شدم هرچند که عزیزان دیگری نیز در واحد ما بودند ولی رفت و آمد با حمید صفای دیگری داشت. روزی به تقاضای حمید با یکی از دوستان به نام مهدی عازم واحدشان شدیم تا موهای او را اصلاح کنیم در حین اصلاح با لحنی بسیار شیرین و خاص گفت که خیلی قشنگ شدم و دیگر آماده داماد شدنم. من مفهوم حرف او را نفهمیدم و سخن او را حمل بر مزاح کردم و گذاشتیم و گذشتیم بعد از دوره‌های آموزش جهت آمادگی عملی به جزیره مجنون اعزام شدیم همزمان حمید نیز به جزیره آمد من مسئول واحد ۱۲۲ بودم و حمید نیز راننده جیپ واحد ۱۰۶ بود. بیشتر با این وسیله نقلیه به خط مقدم می‌رفت و به واحد ما هم می‌آمد و از طرفی چون دشمن احساس عملیاتی (از طرف ما) کرده بود بیشتر خطوط و جزیره مجنون را زیر نظر داشت و بمباران می‌کرد لذا هرچند این خط پدافندی بود ولی شور و حال عجیبی بر آن حاکم بود.

یک روز ظهر که پیش حمید بودم هنگام وضو گرفتن ناگهان گلوله توپی در نزدیکی ما منفجر شد و من قدری ترسیدم اما حمید هیچ نگرانی به خود راه نداد و با خنده بسیار زیبایی گفت اگر قرار باشد به ما بخورد حتماً می‌خورد فرار هم که کنیم می‌خورد اما مهم این است که طوری بخورد که گناهان را پاک کند تا اینکه در یک شب جمعه در حال خواندن دعای کمیل احساس کردم که حمید وارد سنگر شد و با اشاره مرا صدا زد. در بیرون از سنگر پس از درد دل و صحبت‌های همیشگی خبر داد که عازم شلمچه است و آخرین باری است که مرا می بیند و التماس دعا داشت و دقیقا" به خاطر دارم که چند بار مرا قسم داد که دعا کنم شهید شود و خدا او را قبول کند.چشمان کور من در تاریکی جزیره مجنون هیچ احساسی را درک نمی‌کرد حتی در نور منورهای دشمن نیز نمی‌توانستم درون دل حمید را که از صداقت و یک رنگی سخن می‌گفت درک کنم نهایتاً با هدیه یک دست لباس گرمکن قهوه‌ای که از هدایای مردمی ‌بود با من خداحافظی کرد و بعد از او ما هم عازم شلمچه شدیم و در شب ۲۲ بهمن ۱۳۶۴ در عملیات والفجر هشت آتش سنگینی را بر روی نیروهای دشمن پیاده کردیم اما من و حمید دیگر هیچ وقت همدیگر را ندیدیم تا اینکه پس از مجروحیت من و برگشتنم به شاهرود خبر شهادت حمید عزیز را شنیدم .خبر همچون صاعقه ای در ذهن من نشست و فهمیدم که حمید به آرزویش رسید.

بعد ماجرای شهادت را از زبان مهدی اینطور شنیدم که گفت: من راننده یک ماشین آیفای عراقی بودم و در جاده در حال حرکت بودم و به طرف خط مقدم می‌رفتم که بناگاه حمید با جیپ خود از من سبقت گرفت و التماس دعا گفت و لبخندی ملیح بر لب داشت اما هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که با شنیدن صدای انفجار گلوله‌ای با چشمان خود دیدم که گلوله مستقیما" به داخل جیپ اصابت نمود و حمید در همان لحظه اول به درجه رفیع شهادت نائل شد و سپس با انفجار مهمات داخل جیب پیکر مبارکش به طور کامل در آتش سوخت. سوختنی که با پاک شدنش همراه بود و صداقت واقعی کلامش را ثابت نمود چون او همیشه آرزو می‌کرد تمام بدنش در آتش این دنیا بسوزد تا تمام گناهانش از بین برود.

راوی- همرزم شهید