مهدی صباغان

راوی 'صديقه صباغان' خواهر شهيد :
برادر شهيدم به ولايت فقيه عشق مي ورزيد و اين موضوع برايش بسيار مهم بود.
12فروردين سال 61 مراسم عروسي برادر بزرگتر مهدی بود و پدرم دوست داشت كه مهدي نيز در اين مراسم حضور داشته باشد اما او به پدر گفت كه "خودمان يك عروسي بزرگتر داريم" و فرداي آن روز در 13 فروردين سال 61 مهدی به درجه رفيع شهادت نايل آمد.
مهدي متولد 1337 بود و در رشته شيمي دانشگاه جندي شاپور اهواز پذيرفته شد.پدر ابتدا با دور شدن مهدي از خانه و رفتن به خوزستان مخالفت مي كرد، اما مهدي با متانتي كه داشت با گفتن اين جمله كه هيچ وقت از يادمان نمي رود " شايد سرنوشت من در خوزستان بخواهد رقم بخورد" پدر را متقاعد كرد و سرانجام هم سرنوشت گلگون او در خوزستان با شهادتش رقم خورد و حالا ما مي دانيم كه آن جمله مهدي آن روز بي دليل نبود، چيزي كه ما آن روز درك نكرديم.
بعد از شهادت برادرم كه به ماهشهر رفتيم بخوبي بياد دارم يك آقاي ميانسالي با ديدن پدرم جلوي پاي ايشان روي زمين دراز كشيد، وقتي مرحوم پدرم با تعجب علت را پرسيد، گفت بايد جلوي پدري كه چنين فرزندي را تربيت كرده بگويم كه نمي دانيد چگونه و با چه وضيعتي من و بچه هايم را از زير آتش جنگ نجات داد و به اين شهرك آورد و تمام امكانات زندگي را فراهم كرد.در ادامه با چشمان گريان گفت رفتار اين شهيد از نظر انساني، ديني و چهره پاكش را هرگز در زندگي فراموش نخواهم كرد.
ما هيچ وقت در زمان زنده بودن مهدي نفهميديم كه او چه كار با ارزشي مي كند و چنين مسووليت سنگيني دارد، او خيلي مخلص و بي ريا بود.
خبر شهادت برادرم را آن زمان استاندار وقت خوزستان (مهندس غرضی) تلفني به ما داد، ما كه آنزمان در فكر تدارك عروسي برادرم بوديم با شنيدن اين خبر بجاي تلفن زدن به اقوام و دعوت براي عروسي، آنها را براي شركت در مراسم شهادت برادرم دعوت كرديم.
آن زمان يكي ديگر از برادرانم در كردستان در جبهه بود و تصور همه اين بود كه وي به شهادت رسيده است، پدر مرحومم با دیدن يكي از دوستان صميمي مهدی که برای آوردن خبر شهادت برادرم به خانه ما آمده بود، گفت: شايد مهدي مي خواهد از خوزستان بيايد كه شما اينجا آمده ايد. اما اطلاع دادند که 'مهدي را مي خواهند بياورند' پدرم بناگاه گفت 'يا علي ،خدايا قبولش كن '.
همرزمان و دوستان شهيد به ماگفته بودند كه شهيد وصيت نامه دارد، اما چيزي به دست ما نرسيده بود، زمان تشييع يكي از برادرانم گفت: شايد وصيت نامه همراه شهيد باشد و لحظه هاي آخر داخل جبيب لباس شهيد را گشت، درست در نزديكي جايي كه به بدنش تركش اصابت كرده بود، وصيت نامه داخل جيبش بود ،اما غرق در خون.
كاغذ وصيت نامه را به خانه آورديم در داخل ظرف آب گذاشتيم و بعد از آن وصيت نامه كه با خط بسيار خوش مهدي نوشته شده بود، كاملاً قابل خواندن شد.