محمد ابراهیم(فریدون) عباسی شاهکویی

یک خبر کافی بود تا برای فریدون عباسی شاهکوه همچون اکسیر جوانی باشد.
خبر آمد که دشمن دوباره حمله کرده است، او استخاره را جایز ندانست در حالی که پزشکی در مشهد به او گفته بود چند ماه دیگر بیشتر زنده نخواهد بود. او مرگ در رختخواب را جایز ندانست، از دخترش خواست تا دعا کند اینبار شهید شود. با همسرش وداع کرد ومهدی، تنها پسرش را بوسید و به همراه همسنگران سابقش برای مقابله با دشمن راهی اسلام آباد غرب شد. فریدون که بیشتر دوست داشت ابراهیم بخوانندش، در روز چهارم مرداد ۱۳۶۷ به دلیل اصابت ترکش در حالی که باز هم جلودار رزمندگان بود چهل، پنجاه متر جلوتر از تنگه چهارزبر به درجه رفیع شهادت نایل آمد.
مهدی عباسی فرزند شهید :
پدرم در سال ۱۳۲۹ و در روستای شاه‌کوه دیده به جهان گشود. وی زمانی متولد شد که چند ماه قبل پدرش محمد ابراهیم بر اثر بیماری درگذشته بود. مادر شهید سکینه نام داشت و چون شوهرش در جوانی از دنیا رفته بود نام شوهرش ابراهیم را بر تنها پسرش نهاد. سکینه که در روستای شاه‌کوه ملقب به سکینه حیدر بود، زنی باتقوا و ساده زیست بود که علاوه بر اینکه از دسترنج خود چهار کودک خردسالش را پرورش می داد؛ در مسجد شاه‌کوه نیز خادمی می کرد. سکینه حیدر عاشق اهل بیت بود و به قمر بنی هاشم آنچنان ارادتی داشت که پسرش ابراهیم را به او سپرده بود. ابراهیم کودکی خود را در شاه‌کوه سپری کرد تا اینکه در سیزده سالگی، مادرش تصمیم می گیرد او را به یکی از بستگانش بسپارد تا برای خود کسی شود. ابراهیم به گرگان می رود و در حجره آشنای مادری خود مشغول کار می‌شود اما چندی نمی‌گذرد که یک تاجر تهرانی او را می بیند و پس از آشنایی با ابراهیم، به آشنای مادر او پیشنهاد می‌دهد که ابراهیم را به تهران برده و همچون فرزند خود بزرگش کند. ابراهیم با آن مرد راهی می شود و در خانه او زندگی می کند. این تاجر تهرانی که فرزندش فریدون را در نوجوانی از دست داده بود، ابراهیم را مانند پسر خود می‌دانست برای همین قصد کرد تا نام ابراهیم را به فریدون تغییر دهد. تاجر از ابراهیم میخواهد که شناسنامه پدرش را از مادر بگیرد تا برای ابراهیم شناسنامه صادر شود. ابراهیم حالا فریدون نام گرفته بود و در خانه تاجر غرق در رفاه زندگی می کرد. تاجر که با خارجی‌ها نیز مراوداتی داشت سبب شد تا فریدون آرام آرام زبان انگلیسی هم بیاموزد. انگلیسی دانستن او در کنار زیبایی ظاهری و بلند قامتی و خوش لباسی سبب شد که پایش به مراسمات دربار شاه نیز باز شود. خواهر فریدون می گوید برادرش آنقدر فاخر لباس می پوشید که وقتی به روستای پدری پای می‌گذاشت و به خانه می‌رفت، خواهرها خجالت می‌کشیدند برادر را نگاه کنند. فریدون زیاد به شاه‌کوه سر نمی‌زد و به تهران دلبسته بود تا آنکه وقتی در ۱۹ سالگی برای دیدار خانواده می رود، خبر مرگ مادرش را می‌شنود‌. غم مادر بر تنهایی او افزود ولی باز هم به زندگی در پایتخت خاتمه نداد. به هر حال یک روز باید دعاهای مادر در حق پسر نتیجه می داد. حالا مادر در قید حیات نبود اما چهار سال بعد از درگذشت سکینه حیدر ، زمانی که فریدون به قرن آباد و خانه یکی از خواهرانش رفته بود، اتفاقی رخ داد که زندگی فریدون را زیر و زبر کرد. وی برای اولین بار با هیئت شاهکوهی ها راهی زیارت امام رضا علیه السلام شد و در آنجا تصمیم به توبه گرفت. این سفر و زیارت آنچنان در وجود او انقلابی بپا کرد که دیگر نمی‌توانست آن رفاه و آسایش را تحمل کند؛ برای همین از امام رئوف خواهش میکند که او را از آن زندگی نجات دهد و در عوض فریدون نذر میکند تا در مقابل قبولی درخواستش، بتنهایی و با پای پیاده از قرن آباد به مشهد برود. خیلی زود فریدون تهران را ترک می‌کند و برای فراگیری معارف و احکام اسلامی به اصفهان میرود و پای درس علمای حوزه اصفهان زانوی ادب میزند. سه سال بعد، در حالی که یک جوان مومن و البته آشنای به اندیشه امام خمینی ره شده بود، پس از ۱۳ سال زندگی در غربت به دیار خود برگشت. در سال ۱۳۵۵ با دختری ۱۳ ساله که در همسایگی خانه مادری اش در شاه‌کوه زندگی میکرد، ازدواج کرد و یک سال بعد برای اقامت به شاهرود رفت. دیری نپایید که در ذوب‌آهن شاهرود مشغول بکار شد. در سال ۵۷ اولین فرزندش بدنیا آمد اما پدر شدن فریدون، سبب نشد تا از مبارزه با طاغوت و همراهی با انقلاب اسلامی دست بردارد. در تظاهرات‌ها جلودار دیگران بود و به شجاعت مشهور بود. آنگاه که صدای شیپور جنگ را شنید جزو اولین نفراتی بود که در همان روزهای ابتدایی با یک گروه چهل پنجاه نفره به مناطق جنگزده رفت. ماهها در کردستان به عنوان تک تیرانداز جنگید. سالها به عنوان آرپی‌جی زن و فرمانده دسته در جنوب جهاد کرد. طی هشت سال جنگ بارها مجروح شد. سه بار شیمیایی شد اما هرگز دست از جهاد بر نداشت. گاهی ترکش کنار قلبش او را فلج و بی حرکت میکرد و تنها از این درد می‌توانست اشک بریزد. یکبار با عامل شیمیائی تاول زا آنچنان مجروح شد که چندین ماه تنها با یک ملحفه در خانه سر میکرد. در عملیات خیبر اما به وسیله گاز خردل ریه هایش از دست رفت. در حالی که سه دختر داشت و از کارافتاده شده بود، کارت جانبازی اش را به بنیاد جانبازان پس داد و به همسرش نیز سفارش کرد که نه در زمان حیاتش و نه پس از شهادتش هرگز از بنیاد جانبازان و بنیاد شهید تقاضایی نکند. در حالی که فرماندهان او را از جبهه منع کرده بودند، توسط جهاد سازندگی به عنوان راننده آمبولانس راهی جبهه شد. در ماه‌های آخر جنگ اما دیگر توانی نداشت تا آنکه خبر پذیرش قطعنامه ۵۹۸ زندگی را برای او سیاه و تاریک کرد.چرا که رزمندگان در آرزوی رسیدن به کربلا و یا شهادت در راه خدا بودند و خاتمه جنگ را خاتمه آرزوهایشان و جمع شدن سفره ایثار و شهادت و جانبازیها و روزهای عاشقی و دلدادگی و زندگی در کنار شهدا
می دانستند.رزمندگان با این یادها و خاطرات زنده بودند و زندگی می کردند و نمی توانستند جمع شدن این بساط عاشقی را تحمل و باور کنند.
اما سرانجام ابراهیم در آخرین عملیات و در آخرین روزهای جنگ بار دیگر خود را به جبهه رساند و در مبارزه ای جانانه با منافقین در عملیات مرصاد به آرزوی خود رسید و بسوی دلدار پر کشید.