مجتبی احمدیان

بسم الله الرحمن الرحیم
«یا ایها الذین امنوا استعینوا بالصبر والصلوه ان الله مع الصابرین* ولاتقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء ولکن لاتشعرون* و لنبلونکم بشیء من الخوف والجوع و نقص من الاموال والانفس والثمرات و بشّر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبۀ قالوا انالله و انا الیه راجعون»
به نام خداوند بخشنده مهربان و به نام خداي هستی بخش و به نام خدایی که حتی یک لحظه زندگی کردن بدون وي قابل تحمل نیست، و با درود فراوان بر شهیدان اسلام و انقلاب و جنگ تحمیلی و با سلام بر امام امت خمینی بت شکن که راه چگونه زندگی کردن را به ما آموخت و با آرزوي موفقیت براي پیروزي تمام رزمندگان که ایثارگرانه در راه پیاده کردن قوانین اسلامی از همه چیز خود گذشته و از جان خود مایه گذاشت ه اند و سپاس و ستایش فراوان خدایی را که در این شرایط حساس بنده حقیري چون من را به مکانی فرستاد که وجب به وجب خاك آن، زنده کننده یاد شهیدانی است که خالصانه خون خویش را بر زمین ریختند، تا درخت تشنۀ اسلام تنومند گردد و امید دارم لطف خداوند تا آن حد باشد که من استحقاق این همه لطفش را نداشته ام، سعادت مردن در راهش یعنی شهادت را نصیب بگرداند و این را خدا خود می داند که وحشت من نه از شهادت که از مردنی است که در راه او نباشد. و اکنون در شرایطی قرار گرفته ام که خود را موظف می دانم چند جمله اي هم با خانواده ام صحبت داشته باشم. [ناخوانا] به پدر و مادرم سلام کرده و سلامت و عافیت آنان را از خداوند آرزو می کنم وتقاضا دارم بخاطر زحمت هایی که به آنها داده ام، مرا ببخشند . می دانم که فرزند خوبی نبوده ام و حق فرزندي را به جا نیاورده ام، ولی از شما 1 به خاطر تمام رنج هایی که براي من کشیده اید، تشکر می کنم.
پدر جان و مادر عزیز، امیدوارم به خاطر راهی که خداوند مرا در آن قرار داده، شما نیز شکر خداي را بجا آورده و بدانید که این یک امتحان است و شما باید از آن سربلند بیرون بیایید. شما باید با صبر و تحمل خویش شاکر خداوند باشید و خداي ناکرده [با] بی تابی و ناراحتی اجر خود را ضایع نگردانید. شما خود می دانید که همه ما امانت هایی هستیم از طرف خداوند که بالاخره می بایست آنرا به صاحب امانت برگردانیم. پس بنا نیست که این امر ما را آنچنان ناراحت کند که غافل از یاد خدا شویم و اما مادر جان، یادت می آید روزي از تو پرسیدم که اگر من چکار کنم تو از من راضی هستی؟ و تو در جواب با همان زبان ساده ات گفتی راه راستتان را بروید، نمازتان را ترك نکنید، تا من از شما راضی باشم. حال از تو می پرسم که این راه همان راه راستی نبود که گفته بودي؟ آیا این راه، راه تمام شهیدان نبود؟ راه امامان نبود؟ و راه تمام کسانی نبود که آرزوي رسیدن به خدا را داشته اند؟ پس اي خداي بزرگ، ترا شکر می کنم که مادرم را از من راضی گردانیدي، مادر جان می دانم صبرت زیاد است و می دانم که خوب می توانی تحمل کنی، پس در ناراحتی از دست دادن فرزندت نگران نباش، زیرا سرانجام کارش همان شد که خداوند و هم تو خواسته بودید .
مادر جان از دعا براي آمرزش گناهانم کوتاهی نکن.
پدر جان از رفتن دیگر برادرانم به جبهه، جلوگیري نکنید و بگذارید آنها هم با خون خود تضمین کننده راه شهیدان باشند.
به خواهر عزیزم: باید بگویم زحمت هاي فراوانش در مورد من همیشه در ذهنم خواهد ماند و جز دعاي خیر هیچ چیزي دیگري ندارم که تقدیمش کنم.
به برادرانم توصیه می کنم نماز را فراموش نکنند، راه اسلام را در پیش گیرند که بهترین راه همین است. در پاسداري از خون شهیدان کوتاهی نکنید که غفلت در این مورد قابل جبران نیست، ما اگر در پنج سال گذشته رفته بودیم جواب کمتري را م ی بایست ب ه خدا می دادیم و بار کمتري را با خود بدوش می کشیدیم. اما اگر اکنون از دنیا برویم از ما از خون هزاران شهید می پرسند، که براي حفظ و حراست آن چه کردیم ؟ و از خود چقدر مایه گذاشته ایم؟ و از مال و جان خود چقدر گذشته ایم؟ پس بیشتر به فکر بیفتیم و موقعیت ومسئولیت خود را بهتر بشناسیم. فرصت هاي گرانبها را از دست ندهیم . اگر می خواهیم کاري را هم صورت بدهیم و تصمیمی بگیریم، الان بهترین فرصت است. شاید فردا دیر باشد. تا باشد مانند من، خجل نزد خدا حاضر نشویم.
به همسرم باید بگویم، متأسفم از اینکه در این فرصت کم دو سه ماهه، نتوانستم برایت
فرد مفیدي باشم. اما از این موضوع خوشحالم که خداوند در همین فرصت اندك مرا از داشتن یک همسنگر خوب محروم نگردانید و بدان فرصتی پیش آمده که تو نیز صبرت را امتحان کنی و آن را رشد دهی. تو باید شجاعانه درس صبر به تمام کسانی که شهادت را مردن می دانند بدهی. تو باید در مسئولیت سنگینی که در به انجام رساندن پیام شهیدان داري استوار باشی و رسالت خویش را در این پیام به خوبی انجام دهی. البته می دانم که خوب می توانی. انشاءالله که اشتباه نکرده باشم.
در پایان، سعادت تو را از خداوند بزرگ خواستارم و امیدوارم خداوند همانطور که تاکنون به من کمک کرده با تو نیز همان کند. و به تمام کسانی که این نوشته را می خوانند باید بگویم که اکنون نه وقت ماندن که وقت حرکت است و نه وقت مردن که وقت شهادت است. کمی به زمانی که در آن زندگی می کنیم بیندیشیم موقعیت از هر جهت آماده فداکاري، از خود گذشتن و ایثار است.اگر فرصت ها ارزان از دست بروند دیگر بر نخواهند گشت . نگذاریم نعمتی را که خداوند در اختیارمان گذاشته به راحتی از دست بروند. از نعمت جمهوري اسلامی و امام می بایست به خوبی استفاده کنیم. از دعا براي ظهور حضرت مهدي(عج) کوتاهی نکنیم و از خداوند بخواهیم تا ظهورش، امام امت را در سلامت نگه دارد. با جان و مال از جمهوري اسلامی دفاع کنیم و نگذاریم این ضد انقلاب هاي خانگی« اگر قابل ارشاد نیستند » فرصت عرض اندام داشته باشند. خط امام را بعنوان معیار براي خودسازي وحرکت مان انتخاب کنیم و گول هیچ گروهکی را تحت هیچ نامی نخوریم. اگر لطف خداوند بیش از پیش شامل حال من شد و شهید شدم، مرا در شهر شاهرود دفن نمایید.
با آرزوي سلامت و طول عمر براي امام و ظهور هرچه سریع تر حضرت حجت و پیاده شدن هرچه سریع تر احکام اسلام در سراسر جهان و استقرار حکومت خد ا. همه شما را به خداوند بزرگ می سپارم و شعار تمامی رزمندگان را سر می دهیم که : خدایا خدایا تا انقلاب مهدي خمینی را نگه دار.
« والسلام »
مجید احمدیان
61/6/4 - اهواز