عباسقلی علی آبادی

ایشان توجه خاصی به خانواده داشت. مهربان و باصفا بود. اهل تفریح و گشت و گذار. تقیدش به نماز اول وقت به قدری بود که سعی می‌کرد حتی در خانه هم نماز جماعت را برپا کند. پدرم ما را به صبر و پیروی از اسلام دعوت می‌کرد. صحبت‌های امام (ره) را از تلویزیون دنبال می‌کرد. ورزشکار بود و علاقه بسیاری به والیبال داشت. گاهی اوقات ما را نیز با خود می‌برد و تمرین می‌داد. یک موتور داشت که ما را سوار می‌کرد و به جنگل «ابر شاهرود» می‌برد. همیشه سعی می‌کرد دسته جمعی بیرون برویم. سال ۵۷ بود که پدر به همراه دایی هایم به تظاهرات رفتند. یکی از همان روز‌ها وقتی از تظاهرات به خانه بازگشتند، دیدم با خودشان اسلحه آورده اند. دوران شاه بود که به انبار اسلحه رفته بودند و برخی مردم اسلحه‌ها را با خود به خانه‌های‌شان برده بودند.
زمانی که امام خمینی (ره) فرمودند: «بیایید و اسلحه‌ها را تحویل دهید!» ما بچه‌ها به پدر می‌گفتیم: «بگذار اسلحه‌ها خانه باشد.» پدر گفت: «نه! دستور امام است که تحویل بدهیم.» رفتند و اسلحه‌ها را تحویل دادند. چون خواهرم بیمار و کم سن وسال بود پدرم همیشه به من می‌گفت: «مراقب خواهرت باش و به مادرت هم کمک کن! و وقتی خواهرت را از خانه بیرون می‌بری مراقبش باش.» پدر همیشه به ما می‌گفت:
«هیچ‌گاه نمازتان را ترک نکنید!» به ما خیلی تأکید می‌کرد که درس بخوانید. بیشتر با ما شوخی می‌کرد تا این که بخواهد تنبیه مان کند. بعد از شهادت پدرم پیکر سوخته ایشان را پس از تشییع، در گلزار شهدای شهرستان شاهرود به خاک سپردیم